Daniel CORBU
(Pentru atîta moarte)
Mi nacimiento no me preguntó si estaba bien o no
y me desperté un día entre vosotros agobiado
como si llevara en mí todo el oro de Galaad.
Por mi rostro pasaron sonrisas, cruces y milagros
firmamentos y diamantes, retores y Napoleones
de trapo
Contra la carne he usado tantas estrategias
he conducido una nación de palabras
y me he calentado a la sombra de los conceptos en flor
aún NO ESTOY LISTO PARA TANTA
MUERTE!
Rey me proclamé sobre mi propio vacío
y tantas veces la soledad
me prensó los dedos en las puertas
escogí las bebidas mas finas y amé
a las mujeres más ardientes
no estoy preparado para tanta muerte!
Fue vencedor y respiré el aire de tantas
derrotas
desconjuré mi correspondencia con el desierto del Sahara
hasta un punto soñé
hasta un punto sonreí
a cambio de las profecías pedí paz
y se me dio el laberinto
con temor y furia miré en los ojos de la divina Ausencia
NO ESTOY LISTO PARA TANTA MUERTE!
(Despre surîsul Giocondei doar atît)
Así veía él el poema que nadie
sabía llamarlo por su nombre:
un caballo blanco montado por una puta
en una noche con luna
y todos en éxtasis.
Hojas delgadas. Gritos cortos como el pelo de las ninfas
de Kíos
fiesta con esbirros y bebedores de vinagre.
Tan sólo eso, y más allá en una playa desierta
el incestuoso esperando que le crezca un dedo más,
escucha los alaridos de los serafines de la memoria.
(De ce nu se cînta Wagner?)
Y te preguntas por qué desde los megáfonos de la plaza de la ciudad
no se toca Wagner y por qué
cada vez menos son aquellos que se detienen a la derecha del corazón
por qué los ángeles perdidos por calles periféricas
ya no se buscan
y por qué las señoras adoran pelícanos disecados y terribles
héroes de Fax-West.
Pero es bueno que no estemos solos
y que esta primavera es un negocio ventajoso
aunque da pasos lentos como la vejez con la primera arruga
"MESSIEURS, FAITES VOS JEUX!" LA VIDA
ES LA MÁS HERMOSA DE LAS RELIGIONES. Irrumpes en un campo
donde todos ven el ejercicio de tanques
de botas con tirantes, de cohetes con nervios
(¡Qué carajo, cálmense!)
Salimos de nuestras vicisitudes,
como de una piscina de natación el siglo veinte hace rechinar
los dientes de tu poesía
es una jaula de avispas
sobre los cobertizos del día un dios más muerto
¿qué más inventaremos a cambio?
(Elegie în favoarea mîinilor vinovate)
Sobre las manos ensangrentadas
se colocan otras manos ensangrentadas
Sobre estas manos ensangrentadas
se colocan otras manos ensangrentadas
Y así hasta que
la nieve se vuelve roja y entra en el poema
(la muerte está por encima y canta)
hasta que se vuelve rojo el recuerdo y entra en el poema
las noches de antaño, el llanto, las letanías, el suicida
del sábado por la noche, los insomnios
hasta que (Ioana) nuestro amor
se vuelve roja y entra en el poema.
(Spre celalalt)
Ya no puedo cambiar nada
me susurra el asesino de Central Park
que se parece tanto a mí que es como si
yo hubiera susurrado esas palabras.
Parece que estás definitivamente perdido
me dice agarrándome la mano
aquel que se parece tanto a mí
como si yo mismo hubiera gritado
a la oreja de tiza del mundo.
Estamos pegados el uno al otro en la oscuridad
lo miro como si mirara mi propia cara
mientras tanto los molinos de viento giran
la nueva nieve remplaza la vieja nieve
mañana los diarios anunciarán
un nuevo crimen en Central Park
Me hallo frente a la muerte como
si leyera cartas del año pasado aún sin abrir.
Sin embargo no puedo cambiar nada
susurra el Asesino
después se sofoca bajo mi frente
Cada vez más ajeno paso por Central Park
un abismo con flores es mi alma
y la luna
parece una virgen surgida de mi sangre.
Traduceri de Gustavo-Adolfo LORIA-RIVEL
ZIMSKO DRVO SA PTICAMA SMRZLIM
Otici ceš nocu
Onako kao što si otišao da vidiš more
u ognjeno doba.
Umotaceš se u koprenu cutanja
neka vrsta zimskog drveta
sa mrtvim pticama.
Putovaceš vozom
svetlosnim.
Mladoženja slavljen od sopstvene Apokalipse.
Toliko.
KRUNA
Videvši me nagnut nad hijeroglifima
mladic lako napuderisan lažnom harmonijom
sveta
videvši me tako nagnutog ponad hijeroglifa
neko mi kaza: treba da prodješ kroz ovu pustinju.
Dockan ceš stici na kraj. Prava naknada
- dace ti se maska komedijanta. Preko maske
komedijanta
jedne mirišljave veceri
stavice ti se kruna.
Preko krune naci ce se oni koji ce da pljunu.
PESMA
Evo i pesme velikog Hafaistosa:
MALI BOG
BEZ PELENA
ODBACEN NA SVETLOSTI.
PRICA
Aurelu,kome se strašno svidjaju
Ove recenice
Stanuješ u istoj kuci sa mnom
odgovaraš na isti broj telefona prolazimo
iste bele noci iste jeseni
poklekle pod rosom.
U istom smo sobi u istom krevetu se volimo
sve dok dan ne svane
znamo iste metode samoubistva
koristimo isti sto za pisanje
(ništa nije teško ništa nije lako)
stjimo onemeli za istom tajnom vecerom
neko ce me prodati reci cu ti uskoro ko ce
me prodati.
Prolazimo iste bele noci znamo
iste metode saoubistva
stojimo onemeli za istom tajnom vecerom.
Zašto Gospo Smrti zašto?
O OSMEHU DJOKONDE
SAMO TOLIKO
Tako on vidi pesmu koju niko
ne zna imenom da nazove:
beli konj uzjahala kurva
jedne noci sa mesecom i
svi u ekstazi.
Tanano lisje. Kratki krici poput kos enimfi
Iz Kiosa
zabava sa krvnicima i ispijacima sirca.
Toliko i još dalje po pustoj plaži
rodoskrvan išcekujuci dam u poraste jedan prst
osluškuje jaukanje serafima , po secanju .
Preveo sa rumunskog Miljurko VUKADINOVIC